Սարիկ Անդրեասյանը կարճամետրաժ ֆիլմ է նկարահանել Արցախում պատերազմի մասին

Հայտնի ռեժիսոր Սարիկ Անդրեասյանն Արցախում պատերազմի առաջին իսկ օրվանից գրեթե ամեն օր պաշտպանում է հայ ժողովրդի դիրքորոշումը։ Այսօր նա կարճամետրաժ ֆիլմ է հրապարակել, որում ցույց է տվել հայ զինվորների «չապրած օրերը»։

«Սա պատմություն է մարդկանց մասին, որոնց մայրերն այլևս երբեք չեն գրկի։ Սա պատմություն է չապրած կյանքի մասին։ Խոնարհում բոլոր նրանց, ովքեր պաշտպանել են իրենց հայրենիքը, պատիվը, իրենց կանանց ու երեխաներին։ Թող ձեր հիշատակը հավերժ լինի։ Եկեք հիշենք ընկածներին և հոգ տանենք ողջերի մասին։ Նրանց մասին, ովքեր չեն վախեցել կանգնել մինչև վերջ։ Յուրաքանչյուր զիվորի արժանի կյանք, ուտելիք, արժանի գոյություն ապահովեք։ Այսօր հարկավոր է մտածել այդ մասին, միայն այն մասին, որ ամոթահար չլինենք նրանց առաջ, ովքեր մեզ ու մեր հայրենիքի համար կյանք են տվել։ Ես ամաչում եմ ողջ մնացած յուրաքանչյուրից ու զոհվածից, ես ամաչում եմ, որ այսօր շնագայլերն արագ մոռացել են սխրանքների մասին և նետվել են իշխանության համար պայքարի։ Ես ամաչում եմ լսել, թե ինչպես են քաղաքական գործիչները փորձում արդարացնել իրենց, ամաչում եմ, որ հազարավոր կամավորականներ չկարողացան օգնել իրենց հայրենիքին, քանի որ նրանց համար համզգեստ, զենք ու ուտելիք չկար։

Առյուծներին չպիտի ղեկավարեն ոչխարները, սակայն հիմա քաղաքացիական պատերազմի ժամանակը չէ։ Ժամանակը ցույց կտա։ Ժամանակը թույլ կտա ճիշտ որոշում կայացնել։ Հիմա ժամանակն է միայն բուժել վիրավորներին, օգնել ընչազուրկներին, ապաստան տալ քաղցածներին և գրկել անպաշտպաններին։ Հիմա կարեւոր է, որ դադարել են մարդիկ մահանալ, իսկ մնացածն իր ժամանակին։ Հողերը տրված են, բայց կան խաղաղություն ու խաղաղապահներ, կան նրանք, ում ու մեր Աստվածը մեկն է։ Ես խոսում եմ մեր ռուս եղբայրների մասին։ Կարո՞ղ էր արդյոք Ռուսաստանն ավելի շուտ խառնվել։ Անխոս։ Ես պահանջներ ունե՞մ։ Ունեմ։ Մենք արդեն չենք իմանա ճշմարտությունն ու մանրամասները, բայց այնտեղ, ուր ռուսն է, այնտեղ խաղաղություն է, իսկ այնտեղ, ուր թուրքն ու ադրբեջանցին են, այնտեղ կտրված ականջներ են, գլուխներ, պղծված գերեզմաններ ու եկեղեցիներ։ Ես հպարտ եմ, որ հայ եմ, եւ ես կողմ եմ երջանիկ ժողովրդի։ Եթե ես ուզում եմ արցունքներ տեսնել, ապա՝ միայն հաղթողների արցունքներ։ Հիշեք. Կուտուզովը հանձնեց Մոսկվան, իսկ խաղաղությունը ստորագրեց Փարիզում։ Մենք միասին ուժեղ ենք»,- գրել է ռեժիսորը։